شمشیر در ایران باستان

شمشیر در ایران باستان

شَمشیر یک سلاح سرد است که از یک تیغه بلند و لبه تیز و یک دسته تشکیل شده است.
در خاور قدیم برای ساخت شمشیر از سه نوع فلز به نام های نرم آهن (آهن نرم)، شاپورگان (آهن سخت) و پولاد آمیخته بهره می گرفتند. پولاد گوهردار که برای شمشیرسازی نیز استفاده می شد روهینا نام داشت. به ابزار ساخته شده از روهینا، روهنی می گویند.
ارتش بزرگ ایرانیان در زمان امپرطوری هخامنشی از آکیناکه استفاده می کرد؛ این شمشیر که اندازه ای قابل حمل نیز داشته، دولبه بوده و قابل فروکردن نیز بوده است. این نوع شمشیر برای حملات سریع و ناگهانی کاربرد عالی و خوبی داشت. در پایان دسته شمشیر، برآمدگی بزرگی وجود دارد که به نظر می رسد کاربرد خاصی داشته باشد. همچنین مدارکی وجود دارد مبنی بر اینکه پادشاهان ایرانی نیز از این سلاح استفاده می کردند. این نوع شمشیر در دو نوع بلند و کوتاه ساخته می شده است.