پیشینه گنج و دفینه در ایران

پیشینه گنج و دفینه در ایران

<<قدیم ها که بانک و صندوق امانات و گاو صندوق نبوده، خزانه هم فقط برای اموال شاهان و درباریان بوده، همین بوده که گاهی ماموران دولتی مالیات هایی که از مردم می گرفتند را در غاری در دل کوه یا دالانی در زیر زمین مخفی می کردند. گاهی هم راهزن ها غنیمت های شان را در این فضاها پنهان می کردند، نقشه گنج که ما به آن می گوییم نسخه، را همین آدم ها تهیه می کردند. تا اگر در سفرهای پرخطرشان آسیب دیدند فرزندان یا دیگرانی باشند که به این اموال دسترسی پیدا کنند. از آنجا که آدم ها در آن سال ها سواد چندانی نداشتند، با نشانه های پیچیده ای که فقط خودشان از آن سر در می آوردند، آدرس جایی که اموال شان را پنهان می کردند نشان می دادند. و سعی هم بر این بود که محلی انتخاب شود که امکان تغییرات طبیعی در محدوده آن کم باشد. به همین خاطر هم گنج ها بیشتر در نزدیکی یک تک درخت یا سنگ بزرگ یا شکاف بین دو کوه قرار دارند. در محل هایی مثل قلعه یا کوه هایی که نشانه های خاصی دارند، یا نشانه های طبیعی که کمتر دچار تغییر می شدند گنج وجود دارد. گاهی از روی بافت خاک منطقه می شود تشخیص داد که گنج در آن نزدیکی وجود دارد یا نه، نزدیک امامزاده ها معمولا گنج هست. در محل تابش خورشید در یک ساعت خاص، یا نزدیک درختان کهنسال و تک درخت های وسط بیابان.>>

برگرفته از قسمتی از خاطرات یک گنج یابی و دفینه یاب حرفه ای